چند وقت پیش توی مرحله ی آشنایی با شخصی بودم، طرف گفت تو ف.یس بوک اضافه ام کن که عکس هات و نوشته هات رو ببینم.
گفتم ندارم، پرسید از اینستاگرام و توی.یتر، گفتم عضو آنها هم نیستم، گفت عضو شو خیلی خوبه فانه، بیشتر میتونیم باهم آشنا شیم...
گفتم بهتر نیست بیشتر همدیگر رو ببینیم و از بودن با هم لذت ببریم؟ گفت اون که بعله ولی هرچیزی به جای خود.
لزومی به گفتن نداره که به یک هفته هم نکشید...
تا خط چهارم اومدم تو دلم گفتم خب بهتره آدم یا این همه تفاوت کلا بیخیال آشنایی شه که دیدم تهش به خدافظی پیش از یک هفته ختم شد:/
+ شاید مسخره باشه ولی همین چیزای کوچیک نشون دهنده ی شخصیت ما، نگرش ماست و باید جدی گرفته شه این تفاوتها
یاد این مدل عکس ها افتادم که خونواده مثلا صمیمی دور میز صبحونه نشستن. پدر سرش تو گوشیه. بچه سرش توی تبلته و مامانه با لپ تاپ کار می کنه.
خیلی متعجبم..دونفر که دارن همو ملاقات میکنن..دیگه فیس بوک به چه کارشون میاد؟!
میدونی متاسفانه اونقدر این دنیاهای مجازی الان واقعی شده برا یه عده ای...که اگه توش نباشی برا خودشون و اطرافیانشون نامتعارفه !...مثلا دوستای این خانوم مسلما میپرسن که این آقا کی هستن و چه شکلی ان..و سراغ پیج ات رو میگیرن...اونم بگه تو فیس بوک نیست براش انگار افت داره...
اما اینم سواله برام که علت این مقاومتتون..فقط کمبود وقت هست ؟
کمبود وقت نیست به اون صورت، از وقتی که پاکش کردم دیدم چقدر وقت اضافه میارم و چقدر مفیدترم، بیشتر مطالعه میکنم و بیشتر یاد میگیرم...
کار ات درسته رفیق،زنده باشی.منم عضو این شبکه ها نیستم.اصلا علاقه ای هم ندارم.ادامه بده که راهت درسته
ایول...