هر آوایی خاطره یست در ذهن ما...

اذان آقاتی، من رو یاد دوران راهنماییم میندازه، مستاجر بودیم، یه محله کوچیک با 6 یا 7 تا خانه ی دو طبقه.

اون موقع کامپیوتری وجود نداشت،میکرو بعد سگا بود، البته ما بچه ها همش تو کوچه یا داشتیم فوتبال بازی میکردیم، یا اینکه با دوچرخه ی کوهستانمان، از این ور میرفتیم اون ور.

پشت خانه ی ما، دیوار مسجد بود، مسجد آرامی که فقط اذان مغرب را از بلندگو با صدای آهسته پخش میکرد، همیشه هم با صدای آقاتی...

الان خیلی ها از اون محله رفته اند، بعضی ها از زندگی، بعضی ها از محله، بعضی ها از شهر و بعضی ها از کشور...

الان که فکر میکنم، میبینم زندگی چه میگذرد... بخواهی نخواهی...