همه ی ماها تو زندگیمون قهرمان داریم، پدر، مادر، دوست و غیره ولی قهرمان های جهانی و اسطور ها انگار دارند تموم میشند.
از مملکت خودمان، از اسطوره هاش، از آرش کمانگیر و کاوه آهنگر و پوریای ولی تا قهرمان های معاصر، مثل آقا تختی و دکتر قریب، تا آدم های جهانی من جمله نلسون ماندلا، مارتین لوتر کینگ و محمد علی (کلی)...
شاید من اشتباه میکنم، ولی دنیا خیلی وقته دیگه هیچ قهرمانی نداره، کسی که بتونه توی زندگی خیلی ها تاثیر گزار باشه...
شاید دلیل اینکه اسطوره سازی کم شده اینه که رشد عقلی و علمی بیشتر شده..و کمال گرایی کم شده...آدمها دیگه مثل هم نیستن..مثل هم فکرنمیکنن و.....البته باید گفت قدرتها هم از نظر تسلط ، قویتر..
هوم، راس راسی انگار دارن تموم میشن...