آدمی هستم که مطالب سیاسی زیاد میخوانم، از تحلیل گرفته تا خبر، زیاد اهل تلویزیون نیستم ولی تحلیل برترین کارشناسان تا اقدس خانوم کوچه فرخی رو هم میخوانم، شامل ایران و آمریکا!
تو پرانتز اینم بگم که زیادم خوب نیست و وقتم خیلی به چرندیات میگذرد و معمولا دو کلمه حرف حساب هم پیدا نمیشه.
خلاصه چپ و راست، اصولگرا و اصلاح طلب، جمهوری خواه یا دموکرات، برندی سندرز یا شازده، فاکس نیوز و الف و سی ان ان، خلاصه هرچی گیرم بیاد حتما میخوانم.
اما توی این آش شله قلمکار، تنها یه نفر هست که هم خوب مینویسه، هم درست و هم زیبا، اونم آرمان امیریِ نویسنده ی وبلاگ مجمع دیوانگان .
من آرمان امیری رو از 88 دنبال میکنم، نقد پذیره، بدون تخریب مناظره میکنه، تمایل به اصلاحات داره در چهارچوب قانون ولی اصلاح طلب ها را هم به موقع نقد میکنه، کلی مطلب دست اول از کتاب های غیر فارسی و بدرد بخور میگذاره و در یک کلام در این بیهوده بازار گوهری هست درخشان.
اگر مثل من علاقه مند هستید به این مطالب، دنبالش کنید، آدرس وبلاگش هم به سادگی در گوگل پیدا میشه...
حقیقت اینه که وقتی کسی میگه وقت ندارم، منظورش اینه که اولویت کمی داره نفر یا کار مقابل.
حالا جریان این وبلاگ نویسی منه، الان براش وقت ندارم، یعنی چیزی که فراونه وقت ها، ولی هزارتا پشتک و ملق میزنم اما حاضر نیستم بیام دوخط واسه دل خودم بنویسم، امان از تنبلی....