وسط هفته خوبه، میرم سر کار و ورزش و فلان و بهمان، شب که میرسم خانه نابودم و بعد از یه مقداری ولگردی میگیرم میخوابم تا خود صبح و دوباره تکرار، ولی امان از آخر هفته، وقتی که دیگه کاری نیست و افکار تنهایی هجوم میاره به ذهنم، از این چیزایی که من اینجا چیکار میکنم، چرا دارم زندگیم رو اینطوری میگذرونم، حتی به یاد مادر نرگس تو ابد و یک روز گفتم خدایا چرا من نمیمیرم! خلاصه الان خیلی پایینم...
نشستم تو گوگل سرچ کردم برای کار و زندگی در ورشوِ لهستان، به نظر شهر دیدنی میاد، باید قبل از مرگ برم و ببینمش، شاید...
یه تنبلی بزرگ که چندین سالِ با خودم حمل میکنم نامرتب بودم عکس هایم است، کلا آدم عکس بگیری نیستم و از عکس فرار میکنم، هرچی هم بقیه فرستادن همینطوری اینور اونور ریختم به امید یه روزی که 10 سالِ قرار بیاد و درستش کنم...
..خب کار که خوبه..ورزش هم که عالیه...اون فلان و بهمان هم که خیییییلی عالیه..
از نوشته هات معلومه که وقتی ایران بودی دوست و رفیق زیاد داشتی و کوه و طبیعتگردی تو برنامه هات بوده...خب چرا الان آخرهفته ها با دوس رفیق(چه دختر چه پسر)وقت بیشتری نمیگذرونی?
این بخش از ارتباطات خیلی مهمه فرزندزی....
خیلی زوده از مرگ و میر گفتن...
بابا ۶۰ساله هاش به مرگ فکر نمیکنن...تو که سی سالته هنوز...
منم تعریف از لهستان شنیدم..ولی فکرکنم اونجا با امریکا خیلی متفاوته بلحاظ سبک زندگی...
من جای تو بودم به همه جای دنیا فکر میکردم...یه جهانگردی...بی نظیره...کره زمین کوچیکه...و تنوعش زیاد...از آمازون شروع کن..تا هند...و چین...افریقا.....عالیهههههه...
فکرش زیباست، ولی خب روزمرگی و کار و اینها که نمیزاره بریم جهانگردی...
من خیلی به این قضیه فکر میکنم الان که دارم برا اپلای میدوم بیشتر شده.بعضی وقتا میگم وقتی رفتی با این حسا میخوای چه غلطی بکنی؟؟؟تو میمیری دق میکنی دختر نکن با خودت از این غلطای اضافه...ولی چاره ای ندارم...چی کار میتونیم بکنیم دیگه...بیخیال ۱۰۰سال اولش سخته