کسوف امروز یکی از بهترین لحظه های زندگیم بود، یه حس خیلی خوب و عجیب، خیلی ها گریه کردن موقع کسوف کامل، خیلی زیبا و باشکوه بود، خیلی...
چقدر زندگی هامون هجو و زرد شده، دریغ از دو کلمه حرف حساب...
خیلی وقت ها به موفقیت و تعریف موفقیت گوش میکنم، از نظر خودم، من و خیلی های دیگه از افراد جامعه آدم های موفق و مفیدی نیستیم، زندگیمون یه چیز عادی هست، صبح پاشی بری سر کار تا غروب، بعدشم ورزش/مهمانی یا امثال این چیزها، آخرشم خانه و خواب، یه چرخه همیشگی.
من، پول و خانه و کار خوب را موفقیت نمیدونم، فکر میکنم آدم ها با تلاش و پشتکار به این چیزها میرسند، ولی چند نفر از ما ها تونستیم یه فکر جدید خلق کنیم؟ تونستیم یه آوای/تصنیف جدید درست بکنیم که تا 100سال دیگه هرکی میشنونه یادی از ما بکنه؟
حالا اینها به کنار، من خودم چقدر کتاب نخوانده دارم و چقدر کتاب خوب یا فیلم خوب وجود داره که نخواندم و ندیدم، تمام اینها باعث میشه حداقل پیش وجدان خودم یکم آرامش داشته باشم که دوتا کتاب خوب خواندم که باعث شد فکر کنم با زندگیم چند چندم...
یه سری تاریخ ها هست که من سعی میکنم تا جای ممکن بفرستمشون اون گوشه ی تاریک ذهنم، مثلا همین مسافرت فلان، که پنچ سال ازش گذشته، در حالی که به نظر میاد همین پارسال بود، یا سن فرزند دوستم که کی میره مدرسه درحالی که من هنوز اندر خم یک کوچه ام.
خلاصه زمان پرواز میکنه...
افسردگی وجود دارد، حداقل تو اطرافیان من، به هزار و یک دلیل، وجود داره و غیر قابل انکار.
از دید من، افسردگی یه بچه کوچیک هست که مثل هر بچه ی دیگه ای نیاز به نگهداری داره، بعضی وقت ها میخوابه و آروم هست، ولی بعضی وقت ها هم امان آدم رو میبره، نکته اش اینجاست که این بچه غول، باید بچه بمونه، همیشه، نباید گذاشت بزرگ شه.
حالا راهکارش چیه؟ نمیدونم، واسه من موسیقی، ساز، کار، باغبونی، ورزش، آشپزی، فیلم دیدن و سفر...
من فکر میکنم تونستم کنترلش کنم و بچه نگه اش دارم، اما متاسفانه میبینم در کنارم آدم هایی را که اون بچه تبدیل به غول شده و اون آدم را کامل گرفته و خود فرد تبدیل به بچه شده که غول کنترلش میکنه...