کارتون coco رو دیدم، زندگی بعد از مرگ رو نشون میداد و میگفت آدم ها اینجا زنده اند در صورتیکه کسی در دنیای زنده ها به یادشان باشد، در آخرش همه از یادها میروند ولی بعضی ها زودتر، بعضی ها دیرتر.
حالا یه لحظه فکر کن، بعد از مرگت چه کسی تو را یاد میکند...
دیشب خواب یه آدمی رو دیدم که آخرین بار شاید ده سال پیش دیده بودمش، واقعا این چیزا کجای ذهن آدم مخفی و ذخیره میشه...
هر کسی، یه چیزی داره که متعلق به خودش هست، منظورم از نظر مادی نیست، منظورم چیزایی هست که واسه خودت هست، واسه تنهایی هایت، واسه زمان خوشحالیت، یه چیزی پناه میبری بهش همیشه و هرزمان.
برای من سازم هست، قسمتی از وجودم شده و بی اغراق کل روز در فکرش هستم تا شب شه بیام خانه و بهش پناه ببرم.
دو سه هفته پیش مجبور شدم واسه 4 روز ببرمش تعمیرگاه، و اون 4 روز مثال مرغ سرکنده دور خودم میچرخیدم و جفتک مینداختم....
چقدر آهنگ تمام ناتمام از امید نعمتی قشنگ هست، یه حس خوبی بهم دست میده، یاد آور خاطرات خوب قدیمی...
کلا سخته آدم دیوانه وار عاشق هنر و موسیقی ایرانی باشه و ازش قاره ها فاصله داشته باشه...