حساب و کتاب...

اواسط ماه آبان بود که یکی از دوست های پدر یک کاری رو داد من برایشان انجام بدم.
اون موقع ها تازه کار کردن رو تو این زمینه شروع کرده بودم و کلی هم استقبال کردم و با خودم گفتم یه تجربه جدید هست که حقیقتا هم بود.
القصه این آقا چون باید این کار رو قبل از آمدن بازرس برای تایید پروژه انجام میداد کلی هم عجله داشت.
ایشان شنبه به من گفتند و سه شنبه هم میخواستند که واقعا دست تنها خیلی سخت و زمان بر بود.
من دانشگاهم خارج از شهر تهران در یکی از استان های نزدیک تهران است، تو این سه روز من ۵صبح پا میشدم میرفتم دانشگاه، چهار تهران بودم و 5 سر کار، 3 روز من دقیقا اینطوری گذشت که روز چهارم افتادم.
کار تموم شد.

تو این سه روز بهار 4 میامد مترو، یه ساندویچ که درست کرده بود بهم میداد و نیم ساعتی با هم بودیم و میرفت.
موقع حساب کتاب طرف گفت چقدر میشه و تعارف های همیشگی، منم اوصولا نه اهل تعارفم نه هندوانه گذاشتن، یه فاکتور براش نوشتم که شد 400 تومان ولی گفتم شما از طرف پدر هستید 270 بدید، اونم گفت باشه و ظرف یه ماه بعد هم من از طرف اون جاهای دیگه کار انجام دادم و یه چیزی حول و حوش 420 تومان ازش طلبکارم، که این آقا هم اصلا به روی خودش نمیاره.
منم دیگه بخیال شدم، نه که این مبلغ برام کم باشه ها نه! ولی میگید چیکار کنم؟ برم بهش بگم چرا پول من رو نمیدی؟
حالا منظور از گفتند ماجرا چی بود، امروز با بهار سر همین موضوع بحثم شد، هی میگه برو بگیر، هی میگه...
منم گفتم عزیز من، من به جای اینکه وقتم رو بگذارم برم دنبال این یارو میتونم 2 برابرش رو در بیارم.
میگه نه دیگه، حالیت نیست، تو اگه 1 میلیارد هم در بیاری باید اون 400 هزار تومان رو بگیری چون واسه اون کار تمام جونت رو گذاشتی.
تو که خودت رو نمیدیدی، من سه روز میدیدمت این یه جنازه شده بودی، اون موقع ها که نهار و شامت شده بود همون یه دونه ساندویچ! باید ازت فیلم میگرفتم که چقدر با اشتیاق، داری لذت بخش ترین غذای عالم رومیخوری!
یه طورایی راست میگه، وقتی یادم میفته میبینم چقدر صدمه تو اون مقطع زمانی دیدم.
نمیدانم...