مشکل از منه...

من آدم تلافی کنی نیستم، یه اخلاق گند دارم و اونم اینه که اگر با کسی مشکل داشتم باشم همون موقع با یه لحن تخیلی بهش میگم.

حالا الان میگن تو داری تلافی میکنی، چرا، جریان داره...

خانواده ما، حدود 10 تا پسر داره، یعنی پسر عمو و دایی و اینها، بین تمام اینها، من از همه کوچیکترم، و خب کلاً نخودی حساب میشدم.

از همون دوران طفولیت این دوستان من را جزء آدمیزاد حساب نمیکردند، دروغ چرا واسم مهم بود، واسه کی نبوده؟ همه دوست دارند دیده بشند، تو بازی باشند، واسه همین دلایل من همیشه دوستام بهم نزدیکتر بودند تا فامیل های هم سن.

بزرگ هم که شدیم تا همین اواخر که اونها اینجا بودند و من ایران، کاری داشتند ایران هی ایمیل و زنگ و کم و زیاد که چی شد، خب منم درگیر بودم ولی همیشه سعی میکردم توی اویل زمان ممکن انجام بدم.

حالا الان، منه جقله، به جرات میتونم بگم از همشان موفقتر هستم، زمانی که اون بزرگ ها آمدند اینجا، من توی ترمینال بیهقی، منتظر اتوبوس کویر بودیم برم دانشگاه، موقعی که من پا میکوبیدم و نظام جمع میرفتم، اینها هم توی بار نظام جمع میرفتند، به نحوی دیگر که خانواده اینجا نشسته و نمیشه گفت.

گله و شکایتی نیست اصلاً، هر کسی توی زندگیش به نوعی سختی کشیده و بیان این مطالب غیر از سر درد برای مخاطب، حاصل دیگه ای نداره.

مشکل از جایی شروع شده که منه جقله این جمع، از نظر آنها، حال که رسیدم به جایی، دارم کلاس میگذارم و به عبارتی خودم را چ.وس میکنم.

مثلا اس ام اسی میدن و یا ایمیلی میدهند و منتظر جواب هستند، و جواب میرود سه روز دیگر.

این عدم جواب و یا بی محلی از نظر آنها، تلافی نیست، فقط اولویت فرق کرده، خب دیگه الان اولویت آنها اول نیست، چون آنقدر از اول خودشان را دور کردند که غریبه شدند، همین.