و یکسال پرید...

نمیدونم چه ریختی شد که از وقتی آمدیم غربت، روز تولدمان هم شد یه روز معمولی که خودمم هم یادم میرفت، شاید چون نه کسی بود که بهم تبریک بگه، نه کسی که یاد آوری کنه...

القصه، دیشب منزل فامیل بودیم و همسرشان گفتند برنامه ات برای تولد 30 سالگیت چیه؟ ( تو پرانتز بگم که من تا دیشب 30 سالگی رو یه سن مثل بقیه سن ها میدانستم که ملت الکی بهش جو میدن)

گفتم، اون که یه سال مونده، باید 29 سالگی رو جشن بگیریم، گفت نه، خلاصه از اون اصرار و از من انکار، آخرسر قلم و کاغذ آورد و سال به سال حساب کردیم، نتیجه بر خلاف انتظار من شد.

نمیدونم چرا تا دیشب فکر میکردم 28 سالمه و میرم تو 29 سالگی، گویا یه سال رو جهشی پریده بودم، صادقانه بگم، هنوز تو شوک هستم، احساس میکنم به خیلی از چیز ها نرسیدم، احساس میکنم هنوز دارم دور خودم میچرخم، احساس میکنم پوچ و تهی هست زندگیم، و اینکه این احساس ها رو در نزدیکی 30 سالگیم دارم، داره عذابم میده.

خیلی وقت ها، زندگی سخت میگیره، سختِ سخت...