خوب میره بالا، میاد پایین، آدم صدمه میخوره، لطمه میبینه...
اما زندگی جریان داره، خدام بزرگه، توکل به خدا، درست میشه مرد...
لپ تاپ من یه خسته است، دیگه نمیکشه، پیکان 47 خسته...
این عزیز دل برادر، با 5 سال سنوات کاری، کم کم هوس بیمه بازنشستگی و خدمات درمانی کرده، واسه همین یه روز دکمه ی استارتش کار نمیکنه، یه روز روشن میشه بالا نمیاد، خلاصه میگه من خستم...
تا اینکه 3 ماه پیش بعد از چندین بار بند زدن کیبورد، دیگه کار نکرد، هی گفتیم عزیز من، رفیق، مرام، بیا و کار کن، گفت ولم کن، منم از رو جوانی و نادانی و جهالت، رفتم یه کیبورد براش خریدم 14 دلار قلابی، گفتم کیبورد که دیگه اصل و قلابی نداره.
خلاصه آقایی که شما باشی، کیبورد هم قلابی داره و کیبورد قصه ی ما برای کار کردن، نیاز به ضرب های پتک مانند داشت و نوشتن باهاش بسیار سخت بود.
واسه همین این مدت کم به روز کردیم، تا اینکه هفته پیش بعد از کفر خدا لعنت بر شیطان فرستادیم و 50 دلار دادیم و یک عدد کیبورد لوکس خریدیم، الان احساس میکنم کیبوردم لمسی است.
روزگار خوش، لطف عالی مستدام...
آدما نباس دوست پیدا کنن
چون وقتی میرن
وقتی دیگه نمیشه بهشون زنگ بزنی
وقتی نمیتونی درد و دل کنی
یا حتی باهاشون شوخی کنی و بخندی
و همه دوستی خلاصه میشه تو عکسهات و خاطراتت
هی بغض تو گلوت گیر میکنه
خفه ات میکنه
آدما باس همیشه تنها بمونن...!!
من فکر میکنم هر شخصی، توی رویاهاش یه عصر طلایی گذشته داره، مثل فیلم نیمه شب در پاریس، که لزوماً حقیقت هم نیست، فقط چیزهای زیبا و قشنگ توی اون رویا نشون داده میشه که خُب خصوصیت رویا هم همینه.
عصر طلایی من، سالهای بین 1280 تا 1340 شمسی است، عصر رادیو.
فکر میکنم همه این عقیده رو داشته باشند که این بازه ی زمانی، دوره ی طلایی موسیقی سنتی ایران بوده است، غول هایی مثل البوالحسن صبا ی کهن سال و غلامحسین بنان جوان، و خیلی های دیگر، کنلل وزیری، درویش خان، تاج اصفهان، که بعدها شاگردهایی مثل همایون خرم، حسین تهرانی، فرامرز پایور، فخرالدینی، علیزاده، کامکار ها، ذوالفنون و هزاران اسم دیگه که حداقل یک صفحه ی کامل میشوند.
بازه ی زمانی برنامه ی گلها و غلامحسین تختی.
بازه زمانی پروین اعتصامی، میرزاده عشقی، عارف قزوینی و شهریار.
و مهمترین اثر موسیقی ایران،یعنی کاروان، که هنوز هیچ کسی، حتی شجریان، جرات بازخوانی اون رو نکرده است.
در هر صورت من که اون دوران رو درک نکردم، اما به لطف تکنولوژی و استادانی مثل شجریان و علیزاده و سالار عقیلی، هنوز میتوانم رویاسازی کنم و برگردم به طهران قدیم و میدان مشق...