یه دقیقه برم بالا منبر براتون، یه چیزی که درد آور است اینکه اوضاع ایران قشنگ نسبت به 40 سال پیش بدتر شده، یعنی بازی ایران -استرالیا بود سال 1997، من که بچه بودم خیلی کارها رو میتونستیم بکنیم و با اینکه اجاره نشین بودیم و خیلی اقتصادی پدر مادرم تحت فشار بودند، ولی یک سری چیزها قابل انجام بود.
الان که 20 سال از اون موقع گذشته و پدر مادرم صاحب خانه شدند و دیگه بچه ای در خانه ندارند، هر روز از یه چیز بدیهی زندگیشان میزنند، گوشت و مرغ را که خیلی وقت حذف کردند، نمیتوانند ماشین 206 که سال 85 خریدند به روزترش کنند.
باز خدا را شکر هنوز خیلی کارها رو میتوانند انجام بدهند ولی ...
حالا ما یه دهه هست مهاجرت کردیم، قیمت ها تقریبا یکسان باقی مانده...
فکر میکنم بزرگترین و بهترین شانس زندگی من، بعد از تمام فزار و فرودهای زندگی، آشنا شدن با همسرم بود.
به همسرم میگم که مراوده ی من با آدم های دیگر باید به حداقل ممکن برسه، واقعیت اینکه من چیز زیادی برای ارائه ندارم، یعنی اگر شما هم صحبت من بشی، به احتمال خیلی خیلی زیاد قبل و بعدش چیزی بهت اضافه نمیشه، فقط وقتت میگذره، از طرفی هم من کلا آدم خوش مشربی نیستم، بیشتر شنونده هستم و خودم موضوعی برای صحبت ندارم.
این چیزها به خودی خود بد نیست، درک و سواد من از زندگی پیرامونم واقعا کم است و خب دلیلی نداره افراد وقتشان را با من تلف کن، موضوعاتی که من رو به هیجان میاره و یکم راجبش بلدم مثل موسیقی سنتی یا موتور ماشین، برای خیل عظیمی از آدم ها خسته کننده است.
یه نیگاه میکنه و میره...
آدمها دارند میمیرند، نفرین و آخرتی وجود نداره، زندگی همینه، اونیکه پول و قدرت داره همه چیز داره، بقیه هم بهر تماشا...
زندگی خسته کننده شده، اینکه زور آدم نمیرسه به تغییر هیچ چیزی، اینکه مدام باید به فکر پول در آوردن باشی تا گشنه نمونی و اینکه همیشه سرت جلوی ظالم و زورگو پایین است.
حق به حق دار میرسه و دنیا دار مکافات هم پشم، این چیزا واسه دلداری هست نه چیز دیگه...