آمدم پیش دوست دوران دانشجویی در واشنگتن، کل روز رو گشتیم و واقعا خوش گذشت ولی
الان که آخر شب هست، بدجوری دلم واسه ایران و تهران تنگ شده...
خیلی زیاد...
به نظر من ایرانیان مقیم آمریکا اکثرا به سه گروه زیر تقسیم میشوند:
1- گروهی که قبل و اوایل انقلاب مهاجرت کردند.
2- گروهی که دوازده سال پیش مهاجرت کردند.
3- گروهی که 5 سال اخیر مهاجرت کردند.
سعی میکنم تو نوشته زیر رفتارها و تفاوت های هر کدام را بیان کنم.
1- گروهی که قبل از انقلاب و اوایل انقلاب در سنین نوجوانی و یا جوانی (16-22 سال) به دیار کفر مهاجرت کردند، این گروه که 33 سال هست در این کشور زندگی میکنند در 30 سال پیش توقف کردند، اکثرا اعتقادهای عجیب غریبی دارند، مانند اینکه تو ایران که کسی کار نمیکنه، و یا اینکه اینترنت و تکنولوژی در ایران وجود ندارد. (کلا ایران کویر هست و با شتر رفت و آمد میشه) این گروه که حالا همگی میانسال هستند بهشت برین را در آمریکا میبینند و هرچقدر هم در گوششان کمبودها را بگویید از جمله اینکه سیستم بانک داری ایران بسیار پیشرفته تر از آمریکا هست یا اینکه اینترنت کابلی در دنیا منقرض شده مانند این است که آب در هاون میکوبید. این گروه که در دوران شاه متوقف شده اند خود را عقل کل میدانند و در هر زمینه ای دارای تخصص، برای مثال اگر فوق تخصص ارتوپد به شما گفته که شما دارای انحای ستون فقرات میباشید، نظر پزشک را به چپ خود خوانده و مشکل شما را در کفش میابند.
بهترین ارتباط با این گروه قطع کامل ارتباط میباشد، از 50 کیلومتری محل سکونت و کار این گروه به هیچ عنوان رد نشوید، این گروه بسیار مخرب و آزار دهنده روح و روان و جسم هستند، میگویند به عنوان تخریبچی میشود از آنها استفاده کرد. این گروه معمولا 6 تا 30 سال یکبار به ایران سفر میکنند.
2- این گروه که حدود 12 سال پیش اکثرا به کانادا سپس آمریکا مهاجرت کردند اکثرا تحصیل کرده و متولدین سال های 55 به قبل می باشند، دارای رفتارهای متناسب، سعی میکنند همواره یاد بگیرند، هر وقت در مورد ایران میخواهند نظر بدهند در آخر جمله میگویند که اطلاعات من مربوط به 10 سال پیش هست و وقتی تفاوت ها رو گوشزد میکنید راحت میپذیرند. این گروه معمولا هر 3 سال سفری به ایران دارند.
3- گروه دهه 60، نسل سوخته، نسل آتاری و سگا، نسل کنکور، اکثرا دانشجو و با سواد، خودمانی، لوتی، به جای کلوپ رفتن ترجیح میدهند باهم وسطی بازی کنند، اهل حال و بامرام، سالی یکبار میرند ایران، حسش باشه 6 ماه یکبار هم میرند، هم خوشند هم ناراحت، ایرانی، بین هم ازدواج میکنند، با همه گروهی میچرخند، اهل پز و چس کلاس نیستند (مثل گروه اول).
" متن بالا تجربه و برداشت شخصی من هست و مسلما تمامی موارد را نمیشود به همه تعمیم داد."
خوب، بالاخره استفاء دادم و این هفته آخرین هفته کاریم هست، از 23 آپرین خلاص...
یه طورایی این کاره از سربازی هم بدتر شده بود، والا، هم وقتم رو کلی میگرفت و هم به جسم و روحم صدمه میزد و هم اینکه پولی نداشت.
به خاطر همین که بیکار شدم و احتمالا تا مدتی هم شغل نخواهم داشت از اونور هم هزینه دانشگاه و خانه و بیمه ماشین و این چیزها هم هست باید به شکل اساسی صرفه جویی کنم، البته صرفه جویی که نمیشه اسمش رو گذاشت، راحترش اینه که از خیلی چیز ها صرف نظر کنم.
برای مثال، کلا الان 3 ماهی هست که تنها میوه ای که خوردم پرتغال هست و اونم هفته ای از 3 تا دونه بیشتر نه، چون پولم نمیرسه بیشتر بخرم، بقیه میوه ها هم که فقط میبینیمش.
برای غذا هم صبحانه فقط یه لیوان شیر، نهار و شام هم خلاصه میشه در سیب زمینی تنوری به اشکال مختلف، یه دفعه با تخم مرغ، یه دفعه با کره، خلاصه سیب زمینی و نون شیکم سیر میکنه.
عینکم هم افتاد شکست ولی بخوام یه نو بگیرم هزینه اش بالاست، درنتیجه الان فقط چشم سمت راستم میبینه و سمت چپم تعطیله.
ولی خدا را شکر چون هدفم رو پیدا کردم راضیم، باید بسازم و ببرم جلو تا ببینم چی میشه.
دنبال یه دختر خوب میگردم در ایران واسه ازدواج که تا حالا یافته نشده، حقیقتش تنهایی خیلی آدم رو اذیت میکنه، الان همدم من شده همین لپ تاپ...
بعضی وقتا با خودم میگم این کذت خوشی زیر دلش رو زده بود، ژال وال ژال باید میومد منو با خودش میبرد، والا...
وقتی آدم دلش تنگ میشه چیکار میکنه؟
میره یه دوستی میبینی...
اگه توی یه جای غریب باشه چیکار میکنه؟
میره سیگار میکشه...
اگه پول سیگار خریدن نداشته باشه چیکار میکنه؟
میره سرش رو میکوبونه به دیوار، میگه ری.دم به این زندگی...
من لپ تاپم حروف فارسی نداره و جای حروف را از حفظ میزنم.
این از این
از این لجم میگیره که ما این سر دنیا تلاش میکنیم برای دوستای فارسی زبانمان فارسی بنویسیم و دوستان انگلیسی زبانمان اینگیلیسی
اما دوستان و آشنایان داخل ایران اکثرا فینگلیش در فیس.بوک پیغام میگذارند، آخه این چه وضعشه...