به نظر من بعضی اثرها خلق شدنشان خدایی است ، یعنی انگار آدمیزاد میره به یه دنیای دیگر، یه اثر خلق میکنه بر میگرده، مثلا اذان موذن زاده، یا ربنای شجریان.
و مهترینشان، کاروان با صدای بنان، شعر رهی معیری و ساز مرتضی محجوبی و جواد معروفی، این آهنگ به قدری زیبا و لطیف هست که آدمیزاد نمیتونه خالقش باشه، نمیشه، شدنی نیست...
زندگی روزمره و تکراری، کار زیاد و بیسار... اما دل مشغولی من سازم هست و دویدن، میدوم تا رها شم و مینوازم تا پرواز کنم...
خامشی شرط وفاداری بود، غوغا چرا...