این حجم از کثافت رو دو تا چیز التیام میده، اول کتاب دوم ساز...
حالا که بیشتر از شیش ماه از ماجرا گذشته، میشه با دید بهتری راجبش حرف زد:
قسمت بزرگی از زندگیم در انتظار گذشت، انتظار این که بالاخره اون شادی بیاد تو زندگی آدم و از ته دل شاد باشم، تقریبا شیش ماه پیش بود که دیگه خسته شدم، از این همه دویدن و نرسیدن، دو هفته عصبانی بودم، جنگیدم و بالاخره پذیرفتم که زندگی همین چیزی هست که در جریانه، همین روزمرگی.
دیگه قبول کردم به خیلی چیزها نمیرسم چون دست من نیست، خیلی چیزها را آدمیزاد با تلاش و کوشش بهش میرسه ولی یه سری تصمیمات کاملا از دستت خارج، شب میخوابی صبح پامیشی میبینی فلان شد، فلانی که نه تو نقشی در ایجادش داشتی و نه تصمیم گیرش بودی ولی اثر کاملا مستقیم (و معمولا منفی) در زندگیت میزاره.
از روزمرگیم لذت میبرم، قرار نیست به چیزی برسم، هدف هام کوچیک و در دسترس هستند، زندگی خیلی آرومتر شده، خیلی چیزها از اولیویت اول شوت شدن به اولویتهای آخر که دیگه برام مهم نیستند، چیزهایی که زمانی برام فوق العاده مهم بود الان بی اهمیت شدن، چون نه دست من هست و نه من میتونم کاری بکنم که به خواست من بشه.
و درآخر اینکه، ساز، فیلم و کتاب، هر سه گذر ایام رو راحتتر میکنند...
نگاه اول: زندگی تلاشی است برای شدن ها و سرشار از نشدن ها، دایره ای که تا بینهایت ادامه دارد و به نظر میرسد قسمت نشدن هایش بزرگتر از شدن هایش باشد.
نگاه دوم: هردوره ای از زندگی، نشدن ها باید حل شود، وگرنه آدمیزاد در ورطه ی تلاش و شکست ابدی گرفتار میشه.
نگاه سوم: موسیقی و ساز، قسمت جدایی ناپذیر روح، جسم و زندگی من است، خیلی دلم میخواهد تمام وقتم را بهش اختصاص بدهم، اما افسوس که هزینه های زندگی محکمتر از آرزوهای آدمیزاد است...