عجب...!

سلام به همه دوستان (همون بر وبچز خودمون)
یک ماهی میشه که من چیزی ننوشتم .این داش روزبه ما زده به تریپ رمانتیک من هم کم آوردم.هر چی میخوام بنویسم نمیشه...
تو غم وگرفتاری خودم دست وپا میزدم تا اینکه روزبه در تاریخ ۱۶ فروردین توی این وب بلاگ یه توصیه کنکوری نوشت ومنو برد به فضا.
 من هم باید بگم دلم برای اون روزا و خاطراتش تنگ شده(پشت کنکور) .دورانی که خیلی ها از اسمش هم نفرت دارن اما من وروزبه توش خاطرات فراموش نشدنی زیادی داریم. مثلا ما عاشق این بودیم که اقای اکبری استاد دیفرانسیل ساعت ۶:۰۰یا ۶:۳۰:۰۰صبح کلاس درس تشکیل بده(جدا این کار رو چند بار که درس عقب بود انجام داد) به کل زنگ دیفرانسیل برای من لحظه لحظش دوست داشتنی بود آقای اکبری هم معلمی کاملا جدی بود اما کلی باهاش حال میکردیم.  من هم از خود کنکور بدم میاد(البته یکی دو روز مونده به تاریخ کنکور فقط برام سخت بود) اماخاطرات شیرین اون دوره سختی ها رو کم رنگ کرده ما هم دنبال لحظات خوب رفتیم و بد بختی های کنکور رو دیگه طرفش نمیریم.
خلاصه بگم شاید بشه گفت سختترین درس کنکور دیفرانسیل بود اما  الان بهترین خاطرات رو ازاین درس داریم.
کنکور به جز خاطراتش و قبولی ودانشگاه و... چیزی فراتر برای من به ارمغان آورد . اون هم روزبه بود . البته من و روزبه از دوم دبیرستان با هم و توی یک مدرسه و یه کلاس بودیم .اما کنکور باعث شد رفاقت ما دلی بشه .روزبه تو یزد ومن تهران اما روزی نیست که به یادش نباشم یا تو خونه حرفی ازش به میان نیاد.فرقی هم نمیکنه که چقدر با هم فاصله جغرافیایی داریم.اصلا روزبه اون ور دنیا من اینور دنیا .برای من روزبه همین نزدیکی است (تو ی قلبم)
برای همه شما آرزوی موفقیت دارم به خصوص برو بچه های کنکوری    تا بعد.