تنهایی...

اینجا که کسی نیست باهاش دردو دل کنم پس میام و اینجا مینویسم.
نمی دانم دارم راه درستی رو میرم یا نه؟
از نظر خیلی ها شاید حماقت باشه ولی به نظر من ارزش رو داره.یه ریسک خیلی بزرگ!
آخرش تو تابستان معلوم میشه،فکر نمیکنم به هدفم برسه ولی بازم ارزش رو داره.
دارم تنهایی رو تجربه میکنم.با اینکه می توانم برم تهران ولی خودم رو قانع کردم که نرم!
با خودم میگه پسر این شرایط تو رو برای زندگی آیندت میسازه.
پدر و مادر رو هم نمی گزارم بیان هی بهونه امتحان و کارو این حرف ها رو میارم.
ولی راستش رو بخواهید دلم لک زده برای خانواده ام و دوستانم و خود تهران...
خیلی ها با اینکه در خانواده هستند احساس تنهایی می کنند(مثل خود من قبل از جدایی)
الان احساس میکنم چقدر خانوادم برام مهم هستند و دیگه در کنار آنها احساس تنهایی ندارم.
روزهایی که وقت دارم و خانه هستم رادیو رو روشن میکنم میگزارم رو موج پیام.
من خودم با رادیو پیام خیلی خاطره دارم که همیشه خوب بودند.
شنودگان عزیز بزرگراه مدرس از خیابان دستگردی تا ورودی بزرگراه حقانی و در ادامه...
دیگه این کلمات برام آشنا شدند.
بعد از سانحه هواپیمای ساها دیگه مادرم نمیگذازه با هواپیما هم بیام.فکر کنم باید تا تهران بدوم.
فکر نکنید من از این بچه مایه دارام ها!من همیشه با اتوبوس میرم ولی متاسفانه یه حادثه خیلی خیلی بد برام پیش آمد که والدینم دوست ندارند من زیاد تو راه باشم.
احتمالا با شتری،خری،گاوی چیزی بر میگردم.
خداکنه بتوانم دوام بیارم و کسی هم اینورا نیاد.
هر وقت وسوسه شدم میام میگم.
خیلی بی ربط و جفنگ نوشتم،ببخشید دیگه.
موفق باشید...