خاطرات مدرسه

اول دبستان بود که برای اولین بار توعمرم یه دوست پیدا کردم اسمش محسن بود . هم کلاس و همسایه بودیم .البته من دوست رو کسی میدونم که با هاش راحتم .مرد با مرامه به دل بشینه و تمام حرف هام رو بهش میگم. حتی خصوصی ترین حرفهام رو.محسن از اون بچه ها بود که بهش اطمینان داشتم .الان هم اطمینان دارم. اما انسان همین طور که سنش بالا میره از لحاظ شخصیت به اصول و چارچوبی میرسه که دوست داره چارچوبه زندگی و شخصیتی اش دست نخورده باقی بمونه واطرافش رو با میل خودش تغییر بده رفاقت هم از این تغییرات مثتثنی نیست.  خلاصه دوران راهنمایی مدرسه هامون جدا شد رفاقت هم کم رنگ شد و کم کم رفاقت کودکانه ی ما تبدیل شد  به یک همسایگی معمولی .محسن جای خودشو به رفقای  دوران راهنمایی داد .

امیر بهترین رفیقم بود تا سال سوم راهنمایی هم مدرسه بودیم ولی تا  دوم دبیرستان هم رفاقتمون به طول انجامید.
دوم دبیرستان  شد.

دو نفر به جمع کلاس ما اضافه شدند یکی از اونا همین داش روزبه خودمون بود که بعد از مدتی کوتاه با هم رفیق شدیم .تا حالا هم رفاقت  خوب وسالمی هم بین ما بوده .وپول وحرف اطرافیان و.... هم توی این پنج شش سال  خدشه ای به اون وارد نکرده.میگم پول به خاطر دوره زمونه میگم چون بعضی رفاقتها به خاطر ماشین پول طرفین شکل میگیره (که اطراف  ما هم بوده .اشکان. تا وقتی که ماشین بود رفیق بود ماشین که  نبود....!)

بگذریم دلم گرفته بود خاطراتمو ورق زدم وخلاصه اش هم نوشتم. ولی بعضی وقتها ناراحت میشم و حس میکنم توی دوستی با روزبه کم گذاشتم .داش روزبه  به بزرگواری خودت ببخش.....