زندگی خودم، بازگشت پادشاه...

---

هنوزم که به کل ماجرانگاه میکنم، باورم نمیشه.
ساعت تقریبا 2 بعد از ظهر بود، خسته بودم، رفتم یک چرت بزنم، نمیدانم کی خوابم برد فقط 3.5 از خواب بیدار شدم، ترسیده بودم، خوابیکه دیده بودم وحشتناک بود، کلا من زیاد خواب نمیبینم.
شروع شد، از ساعت 5.5 تا ساعت 10.5 ادامه داشت، عین خواب، مو به مو داشت میرفت جلو، از بحثم با شیرین بگیر تا دعوام با سهراب، دروغ نگم خیلی ترسیدم، یعنی میشه یک خواب این همه به واقعیت نزدیک باشه.
آخر خوابم یک شخصی که نمیشناختمش گفت بسه! 20 روز گذشته دیگه برگرد، دقیقا یادم نیست چه چیزهایی گفت ولی منظورش یک چیز بود، برو گم و گور شو.
تو این 20 روز اینقدر انرژی گرفتم که بتوانم برگردم به زندگی خودم و تا 6 ماه دیگه اداره اش کنم. باید برم.
به شیرین میگم به جای اینکه 4 ساعت جلوی آینه وایستی و به داف بودن خودت برسی بشین سر درست وگرنه دانشگاه قبول نمیشی ها، می خنده، به درک، خودت لطمش رو میبینی.
هی سهراب، اون دلیلی که من دارم تو گزینه های تو نبود، آره من ایران میمانم، احمقم! بگذار باشم، فکرم کار نمیکنه، مهم نیست، میدانی دلیل من چیه؟ خانواده ام و احساس مسئولیتی که در قبالشان دارم، ممکنه ما کلی بزنیم تو سرو کله هم، ممکنه خانواده موافق باشن ولی تو دلشان که اینطوری نیست، در ضمن، من تو نیستم، من رو با خودت مقایسه نکن، از گزینه های تو هم بخواهم انتخاب کنم، آره، من یک بابای پولدار دارم که حداقل می تواند سرمایه اولیه ام رو بهم بده، اصلا برام مهم نیست که تو فکر کنی من احمقم، من کار خودم رو میکنم، چون هم خانواده ام رو دوست دارم هم ایران رو.
خارج گود: یکی از بچه ها درود زندگی میکنه، خدا کنه اولین کسی باشه که تو دانشگاه می بینمش!
من باید برم.
من رفتم...