اثبات...

نوشتم تنهایی دیگر لذت بخش نیست.
چه زود یادم رفت، چه زود خاطرات خوب یادم رفت.
پ ن: ثابت میکنم که لذت بخشه، اول از همه به خودم...

تنهایی...

---

حالم اصلا خوب نیست.
نمیدانم چه مرگم شده.
پ ن: تنهایی که دیگر اصلا لذت بخش نیست، اصلا.
خارج گود: یک خبر خوب که همین الان دیدم و میتونم بگم واقعا خوشحالم کرد، نمره الکترونیک آمد و شدم 17، شاید فکر کنید شوخی میکنم ولی از خوشحالی اشک تو چشام حلقه زد
زندگی یعنی لذت بردن از اتفاقات ساده،
زندگی یعنی آرامش، همین و بس...

تفکر...

میگه: تو چرا مثل پیرمردا فکر میکنی!
میگم: من؟ چرا چنین فکری رو میکنی؟
میگه: چیه همش دنبال کار رو این ور اون که چی؟ پس که میخواهی جوونی کنی؟
میگم: نه بابا، این طورها هم نیست، هست؟
پ ن: باشه، قبول، حالا این طرفیش رو هم ببین...

جشنواره...

کارمون این شده هر روز عصر بریم جشنواره فیلم فجر.
من خودم که شخصا اکثرا اس ام اس بازی میکنم، امروز تذکر هم شنیدیم، طرف فکر کرد دارم فیلم میگیرم، اونم با 2600، جالب بود.
تو سینما فرهنگ نشسته باشی، یه دفعه یک جای فیلم هندی بشه بعدش یکی اون وسط سوت بل بلی بزنه، خنده است تا.
من واقعا اگر جای مسئولان جشنواره بودم یک جایزه بسیار ویژه به تماشاگران میدادم که 1.5 ساعت این اراجیف رو تحمل میکنند.
حالا ما کلی هم کلاس میگذاریم، وقتی میایم بیرون آقا نمیدانی چه فیلمی بود، بعدش که سوار ماشین میشم آقا حالا بد هم نبود، وقتی داریم از هم خداحافظی میکنیم آقا چقدر گند بود.
پ ن: خدا کنه یک فیلم خوب فردا ببینیم...
خارج گود: گیر دادم به رپ ایرانی، به نظرم من که اصلا تو این خط ها نیستم و کلا از نظر یک آماتور، بچه های ایرانی از نظر رپ فوق العاده هستند، فقط نباید روی آهنگ های دیگران بخوانند، مثلا اکثرا روی آهنگ های امینیم می خوانند و...، مثلا آهنگ برو از پیش من که روزبه، تهی، امیر تتلو و پیشرو خواندند، به نظرم این آهنگ و آهنگ هایی که سبک رپ رو رعایت میکنند راحت می توانند جای خودشان را پیدا کنند، ولی اینکه یک آهنگ بگذارند و کشکی بخواندند آهنگ نمیشه که، فعلا رپ ایرانی...

دلشوره...

پیاده روی رو دوست دارم، کوهنوردی رو هم دوست دارم.
از آدم های بدبین و منفی باف و دروغگو متنفرم، از رئال و بایرن مونیخ و میلان هم متنفرم، جدیدا هم از جاده گرمسار!
از بهناز هم متنفرم.
از کاپلو هم متنفرم، از خوزه مورینیو و مانچینی و رابرت دنیرو خوشم میاد.
پرسپولیسی هستم، عاشق یووه و چلسی.
جی جی بوفون، ثابت کرد که به تیم وفادار هست.
از آدم های که فقط حرف هستند بدم میاد، بیکارم، هیچی هم بلد نیستم، این ترم هم مشروط شدم.
زندگیم مثل یک هویجه، بعضی موقع ها ترد و ظریف و نازک و تازه، بعضی موقع ها هم مثل چوب درخت سفت، خودم هم نقش شلغم رو توش بازی میکنم.
پ ن: از صبح تا الان یک دلشوریه عجیبی دارم، داره دیوونه ام میکنه، مثلا نوشتم که حواسم پرت بشه، بیرون اتاقم مهمان داریم، یک نفره، نمیشناسمش، خدایا دلم شور میزنه...