سلاح...

بکش بکش و تیر اندازی تو قیلم ها و بازی ها فقط قشنگه، دوست داری خودت رو بزاری جای بزن بهادر داستان و با یه مسلسل همه رو لت و پار کنی!

ولی توی واقعیت وقتی سلاح دستت میگیری و شلیک میکنی، از خودت بدت میاد، دائم تو فکرت این میادش که این اسلحه دست تو چند نفر رو کشته، چند تا خودی و غیر خودی؟

نه دیگه اون موقع خودی و غیر خودی نیست! جون چند تا انسان رو گرفته.

هر گلوله ای که از اسلحه ات خارج میشه، وارد روحت میشه و اونو میشکونه.

واسه من تیر اندازی سخته، مثل خیلی های دیگه از بچه ها فقط میزنم تا تیرام تموم شه، هدف رو نگاه نمیکنم، فرمانده مان میگفت ترس، من اسمش رو میزارم عذاب روحی

اینکه بدونی با این اسلحه ساخت بشر، جون آدما رو میگیرن

نه، من دیگه نمیخوام جای اون بزن بهادره باشم، نمیخوام...