او و دیگر هیچ...

بین این دو پست فاصله ی بسیاری افتاده است، دو هفته قبل سفری داشتم به کانادا، غریب بود واسم.

هفته پیش بریدم و برگشتم تهران، نه کسی آمده بود فرودگاه و نه کسی انتظارم رو میکشید، غیر یک دوست.

هر دو تصمیم گرفتیم برگردیم ایران زندگی کنیم، ولی خانواده هر دومان مخالف، میگویند تصمیم احساسی، و من عجیب فکر میکنم منطقی ترین کار ممکن است.

هر دو خانواده اسلحه ی طرد کردن را به سمتمان گرفته اند، از نظر آنها، حق با آنهاست، اگر نبود که این همه آدم دنبال آیلتس و تافل نبودند که بروند از این خراب شده، آن وقت ما داریم فرصت سوزی میکنیم، آنهم در مورد ینگه دنیا...

ولی دل اونها چه مدونه از قربت و دوری، دل آنها چه میدونی از دل خوشی که نیست، دل آنها چه میداند از آرامش روح...

دو راه داریم، یا با ترس آنها بترسیم و پا روی احساسمون بگذاریم، یا پشت پا بزنیم به همه چیز و برگردیم ایران و از صفر تک و تنها با همدیگر بسازیم زندگیمان را...