درماندگی...

دیشب نشستم به تماشای فیلم در انتهای خیابان هشتم، با بازی صابر آبر، ترانه علیدوستی و حامد بهداد.

قصه درماندگی یک خواهر، یک شوهر و یک دوست برای جمع کردن صد میلیون دیه و نجات برادر.

فیلم فوق العاده بود، اولین فیلمی بود که حامد بهداد، دست از حامد بهداد بودن برداشت و این را باید به علیرضا امینی در مقام کارگردان تبریک گفت.

همه بازیگرا خوب بودند، موسی (حامد بهداد) که خودش را شکست، نیلوفر (ترانه علیدوستی) که خودش را فروخت و بهرام (صابر آبر) ...

فیلم به شدن قابل لمس بود، من رو برد ایران و یاد مشکلاتی که همه ما هر روز باهاش درگیریم افتادم، لحظه ای که نیلوفر به منشی بیمارستان با فریاد میگه تو اینجا پول میگیری که جواب من رو بدی، درست حرف بزن، چقدر واسم آشنا بود، چقدر قابل لمس.

و صحنه آخر، جایی که بهرام توی پمپ بنزین روی خودش و ماشین بنزین میریزه، بهرامی که از روی استیصال حتی نمی تونه گریه کنه، بهرامی که دیگه بریده، بهرامی که فقط ناله میکنه...

چقدر شکستم دیشب ...