روابط اجتماعی یا سوشیال نتورکت را عشق است...

فیس بق ندارم، یعنی داشتما، تا حدود دو سال پیش، بعدش به خودم گفتم که این بوق واسه آدمهای تنهاست، ما هم که خدا زده تو سرمان تنها هستیم، دیگه چرا پرچمش کنیم؟

بعدش دی اکتیوش کردم تا یه 6 ماه پیش، بعد اتفاقی یه لینکی پیدا کردم که خوده بوقش گفته بود اگه اینجا بزنید و 14 روز وارد نشید پروفایلتان پاک میشه، ما هم زدیم و خلاص.

یه رفیق داریم که با خانم بچه ها اراک هست که با ایمیل باهاش در تماسیم، یه دوتا رفیق دانشگاهی داریم که مالزی ان دارن فلان موش چال میکنند اونها هم ماهی یه بار یا اونها میزنند یا ما، یه رفیق دیگه دانشگاهی داریم که همین بغل تو واشنگتن است و اونم به شغل شریف چال کردن مشغوله، آخرین رفیق دانشگاهی هم در تهران یه کار خفن داره که ما هر وقت کارمون گیر میکنه دخیل میبندیم بهش.

بعد من یه لیست وبلاگ دارم، موقع وبگردی همه رو چک میکنم، بعد هرچی لینک تو اونها هم هست باز میکنم، همینطوری مثل ریشه درخت میرم جلو یه دفعه میشه 30 تا وبلاگ باز مشتی...

دختر رئیس شرکت یه عدد فنچ دانشجو است، ولی خب چون دختره رئیسه و واسه کریسمس از ولایت آمده میره بالا منبر و ما هم میگیم به به، چه خانم خوبی.

این عزیز دل برادر که ترم 2 روانشناسی هستند، امروز بالا منبر بودند که تو، ای پسر تنهای خاک به سر، چه روابط اجتماعی داری؟ چه چیزت از مابقی سره، چی تورو یکتا میکنه؟

ما هم گفتیم ای آقا جان، ما اسیر شده ی دشمن فرضی هستیم، تو ما رو دیگه نگیر، این حرف ها واسه 10 سال پیش بود، وگرنه همه آدمهای دنیا فکر میکنند کول و باحالند و خیلی خفنند، ولی همه مان هر روز صبح پامیشیم میریم کار تا شب خسته برگردیم و بخوابیم واسه فردا صبحش، حالا این وسط ها به عنوان تفریح هم یه بادی از خودمان در میکنیم و وبلاگی می نویسم و میگیم از همه خسته شدیم و مردم وحشی شدن و تو اتوبوس و مترو فلان و بهمان کردن، ولی شما که غریبه نیستی، ما خود همون مردم اتوبوس و مترو هستیم که داریم فلان موش چال میکنیم...

دختر رئیس افسرده شد.

خارج گود: واسه مادر رفتم برچسب فارسی خریدم زدم به کیبورد لپتاپ، سرعت فارسی نوشتنم کمتر از قبلن شد که برچسب نبود...