کول یا آن کول...

زندگی من، مثل همین وبلاگ میمونه، بعد از 7 سال نوشتن مستمر، غیر از یه عده دوست و خواننده ثابت و خودم، گذر کسی به این کلبه خصوصی من نمی افتد.

زندگی خودم هم همینطوره، چند تا دونه دوست و همین.

من آدم کولی نیستم، آدمی نیستم که از عکس انداختن کنار مجسمه آزادی و قرار دادن در فیس بوق لذت ببرم، کسی نیستم که اهل پارتی رفتن باشم و بجوشم، کسی نیستم که با هزارتا دختر بوده باشم و با همه هم همبستر شده باشم، توی کل عمرم یه دوست دختر داشتیم که 5 سال بودیم و نشد که بشه.

من انتخابم این نبوده، شایدم بوده، نمیخوام با دروغ و کلک زندگیم بره جلو ( البته دروغ هم میگم ها)، به نظرم همه انسانها، هم ی آدم ها روی کره زمین، یکسان و مساوی هستند، شعور آدم ها به موقعیت جغرافیایی نیست، پدر بزرگ پدریم دوستی داشت که بعد از فوتش با پدرم دوست بود و این مرد، سواد خواندن نوشتن را به سختی داشت، اهل به ده تو شهریار، بزرگ بود، بخشنده بود، اون مرد، واسه من یه اسطوره است، اون، زندگیش واسه من الگو هست و من به اون اندازه ی یک دنیا بهش احترام میزارم، نسبت به عموی بیشعورم که داره 30 سال تو آمریکا زندگی میکنه و پولش از پارو بالا میره.

واسه همین زندگی من نسبت به خیلی ها فرق میکنه.

خیلی از قدیمی ها وبلاگ، دارن مثل زندگیشان رفتار میکنند، مخاطب رو جذب میکنند با کلمات نه چندان محترم در گفتار و نوشتار، من اینکار را نمی کنم.

من هنوز بعد از این همه مدت، فرق بین عرق س.گی و ودکا و مشرو.ب رو نمیدانم، حتی اسمشان را هم نمیدانم چون نمیخورم، دلیل مذهبی نداره، از بچگی نخوردم الان که میخورم احساس میکنم دارم آب سیرترشی میخورم.

از نظر اکثر افراد من چون مغرور و غیر اجتماعی هستم نمیخورم ولی دلیلش همون سیر ترشی هست.

من عشقم اینه که صبح ها که میرم سر کار، توی سرما، اون کلاه پشمی سبز لجنی که از سربازی آوردم بکشم سرم و گرم شم و کیف کنم.

دیشب باز شنیدم که یب.سم، خب، تقریبا این دفعه ناراحتم نشدم، من دارم زندگی میکنم با رویاهام، با چیزهایی که واسم ارزش داره.

تو زندگی اطرافیانم، من یه آدم رباتیم، حقیقت اینه که من نمیخوام اون زندگی رو، زندگی رو که فکر میکنند چون آمدن آمریکا از دماغ فیل افتادن، چون هر 3 ماه با یکی تو رختخواب هستند خیلی آدم باحالی هستند.

آنها به چیزی پز میدهند که ندارند، من به چیزی پز نمیدهم که دارم. تو یه مقایسه کلی توی ایران لیسانس کامپیوتر گرفتیم از دانشگاه آزاد علی آباد کتول با معدل 13، رفتم سربازی بعدشم آمدم اینجا.

اینجا الان مهندس ارشد شرکتی هستم که ناز هم برایشان میکنم، ماشین و در آمد خوبی هم دارم، با اینکه اجباری نیست همیشه رسمی در محل کار ظاهر میشم و همین باعث شده کلی اعتبار کسب کنم.

من تو این جمع که همه میخواهند آدم کولی باشند، موفقترین آدم هستم، اما این مسئله به نظر من کاملا خصوصی است و کسی نباید اون رو پرچم کنه.

من توی ذهنم، هنوز نمی دانم باید فراموش کنم ایران را و اینجا را به عنوان محل زندگیم انتخاب کنم یا اینکه برگردم ایران و در یک اداره دولتی مشغول به کار شم.

من هنوز تو رویاهام، میرم یزد واسه انار اغدا، میرم شهرمیرزاد واسه گردو، میرم کرمانشاه واسه بیستون و نان برنجی، و میرم بابلسر واسه دریا.

سال پیش رفتم کنار اقیانوس اطلس، قدم زدم، نه اون صدا رو داشت، نه اون حس قشنگ شمال ایران را، با اینکه ساحل فوق العاده تمیز و آب شفاف بود و من با یک شلوارک.

ولی اون حس رو بهم نداد.

پ ن: این یک ناله نوشت نبود، یه نگاه کلی بود به زندگی صاحب این وبلاگ، کسی که شاید یه روزی بزنه زیره همه چیز، آنقدر جرات داشته باشه که برگرده ایران، زندگی اش رو با سختی و سگدو زدن واسه چندر غاز زیر نظر یه رئیس کول ادامه بده، ولی شباش به این فکر نکنه که داره چیزی رو از دست میده یا نه...