من رو همینطوری که هستم بپذیر...

شده جمله ی روز و شب همه مان.

داریم مرزهای اخلاقی رو به شدت هرچه تمام تر رد میکنیم و خودمان را اینطوری توجیح میکنیم که ما اینیم، میخواهی باش و نمیخواهی نباش.

واسه همین تعداد دوستان مجازی - اینترنتی مان بیشتر از دوستان واقعیمان است و هر روز تنها تر از دیروز میشویم.

نمیخواهیم خودمان را در میدان اخلاق/احترام/گذشت/فداکاری محدود کنیم، میخواهیم خودمان هر طوری که خودمان دوست داریم زندگی کنیم.

"من دوست دارم اینطوری رفتار کنم، تو خوشت نمیاد کسی مجبورت نکرده است"

و به واسطه ی چهار تا کتاب و فیلم و موسیقی، خودمان را علامه دهر میدانیم و مبرا از هرگونه خطا و اشتباه.

دیوار حاشا هم که ماشالله، بلند...