منه ایرانی...

من ایرانیم، این دست خودم نبوده که تو ایران بدنیا آمدم، دست هیشکی نبوده، همونطوری که دست اون بور توی لندن یا اون سیاه توی تانزانیا نبوده.

این جبر جغرافیایی، هیچ برتری برای هیچ گروهی نباید ایجاد کنه، ولی متاسفانه میکنه، تا 150 سال پیش بردِداری، الان هم به صورت نوینش.

اینجا، یا حداقل توی یه شهر سوئد و شهر خودم تو آمریکا، از ما ایرانی ها خوششان نمیاد، تا میگیم از ایران طرف صورتش میره تو هم و اخم میکنه.

واسم هیچوقت مهم نبوده و نخواهد بود، همیشه توی همه جا گفتم ایرانی بودم و خواهم گفت، بعضی ها پنهان میکنند، بعضی ها عوض میکنند، من افتخار نمیکنم که بگم من ایرانی هستم و از نژاد پاک آریایی و این حرف ها...

ما اینجا بدنیا آمدیم و تا آخر عمر هم وطنم همون ایران میمونه، این نه دست من بوده، نه دست بقیه جمعیت کره زمین، حالا طرف میخواد از این خوشش بیاد، میخواد نیاد.

بخاطر همین ایرانی بودنم خیلی از شغل ها را نتوانستم بگیرم و خیلی از موقعیت های خوب رو از دست دادم، اما به خودم میگم بالاخره یه روزی باید این مشکل حل بشه که من رو باید از روی خودم بشناسن و قضاوت کنند، نه مملکتم.

بالاخره یه روزی باید همه مساوی بشیم و این کشورهای ثروتمند دست از غارت و چپاول بقیه کشورها دست بردارند، این محقق نمیشه مگر با فشار افکار عمومی، حداقل من اینطوری فکر میکنم.

تن آدمی شریف است به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت.