سگ...

مثل بقیه کارمندهای روی زمین، منم از اول هفته واسه آخر هفته و تعطیلات روز شماری میکنم، آخر هفته ام میاد و رسماً هیچ غلطی نمیکنم.

یه سری خرید و اتو زدن و غذا درست کردن واسه طول هفته و درس خواندن.

شاید یک فیلمی هم ببینم، این میشه آخر هفته عذاب آور من، که بیشتر بقیه روزها تنهاییم رو میزنه تو سرم و میگه تو اینجا چه غلطی میکنی.

آدم اهل کلاب و بار نیستم، البته یکبار در شهر جدید گفتم بر ببینم شاید کسی رو دیدیم و باب آشنایی باز شد، از در که وارد شدم انگار یکی از برادران دالتون وارد شده، سکوت شد، موزیک قطع شد، همه برگشت نگاه کردن بهم، یکی هم یه تفی انداخت زیر پاش، البته پیاز داغش رو زیاد کردم ولی تابلو تو جایی بودم که نمیخواستنم.

به فکرم افتاد یه سگ بگیرم، خودم از سگ مثل سگ میترسم ولی زندگی غربی واسه هر دردی یه کوفتی داره، درد تنهایی هم با یه حیوان درمون میشه.

سگ خوبه، مثل بچه نیست که از همون اول فکر پوشک و شهریه دانشگاه با هم باشی و آخرشم بگه دَدی تو کول نیستی، با بای. یا مثل همسر که ببینه شوهر صغرا خانم واسش بادمجونه بمی خریده، من بادمجون بازار روز، بعد این رو بزنه تو سرم.

سگ میگه، تو فقط این توپ رو بنداز، من چاکرت هم هستم، والله به خدا...

گفتم یه سگ بگیرم، هم از تنهایی در میام، هم میشه همدمم (سگ هم همدممان شد!) بعد دیدم چند تا مشکل داره، اول اینکه من تو پانسیون زندگی میکنم و جای بزرگتری هم نمیخوام، خوب این واسه سگ مورد علاقه من که باید از این گنده ها که نصف سگ نصف گرگ هست و با چشاش از همون اول میخواد جیگرت رو پاره کنه کوچکه.

حالا آمدیم مشکل جا حل شد، این بدبخت از 7 صبح باید تو خانه باشه تا 6 شب، خوب فرنود بند میشه بچه، پوشکش که نمیشه کرد، یه دفعه هم دیدی همون وسط کارش رو کرد، حیوانه آدم که نیست.

مشکل بعدی اینه که این بدبخت باید هر روز باهاش بازی بشه تا انرژی اش تخیله بشه، منم که از سر کار میام آنقدر کار و درس دارم که فرصت نمیکنم و 10.5 هم چپه شدم.

مشکل آخر و بزرگترین مشکل که همیشه هست، اینا ده دوازده سالگی مرحوم میشن، خوب سگه، قبول، ولی آدم دل میبنده، سخت میشه آنوقت...

خلاصه آخر هفته من هم همیشه به همین فکر های چرندیات میگذره تا دوباره از اول هفته لحظه شماری کنیم واسه ویک اِند.