نتبجه وبگردی...

به نظرم مطلب زیر از اینجا جالب است:

"بعد از کلم پخته از چیزی که خیلی از آن بدم می آید وبلاگ ها (وبلاگ نویس ها) یی هستند که سرتاسرش پر از آه و فغان و من افسرده ام است! نگاه می کنم می بینم وبلاگ خودم همین است. یک وقت هایی خواسته ام با یک طنز بی مزه ای یک پستی بنویسم که یعنی مثلا" من خیلی بی غمم و اینها! اما کلا" هرجا جا شده یک غری زده ام!علتش شاید بی کسی است. اینکه کسی نداشته باشی در دنیای واقعی که بهش بگویی چه مرگت است که اینقدر غصه داری. آن آرزوهای لعنتی ات چه بوده که به آنها نرسیده ای و به خاطرش اینطور شده ای؟ (چیز خاصی نبوده. یعنی آرزویی نبوده که کلا" نشود بهش رسید. مثلا" خریدن یک جزیره توی اقیانوس آرام یا یک پنت هاوس 500 متری در الهیه یا سفر به دور دنیا با کشتی کروز یا پذیرش گرفتن از هاروارد نبوده. چیزهایی بوده که خیلی ها در موقعیت من –و دردش اینجاست که حتی پایین تر از من- به آن رسیده اند)  آنوقت به جایش هر دفعه صفحۀ وبلاگت را باز می کنی دلت بخواهد بنویسی که چه مرگت است. به امید اینکه یکی رد بشود و بخواند و این بشود یک جور درد دل مجازی. پوففففففف!!!!..."