صدا...

یکی از آرزوهایی که همواره داشتم این بود که صدای خوبی داشته باشم، که ندارم!

یعنی یه پا انکرالاصواتی هستم که نگو، برعکس پدرم که صدای دلپذیری داره و مطمئنم اگر آموزش صدا را میدید، حداقل تو خلوت خودش میتوانست خودش رو راضی کنه، من تو خلوت خودم هم صدای گندی دارم.

شاید این آرزو به خاطر علاقه زیادم به موسیقی سنتی و بزرگان این موسیقی باشد.

یه زمانی حدود یکی دو ماه پیش نوشتم که زندگیم شده 2 بخش، واقعیت و خواب، وقتی خوابم، با رویاهام یه زندگی دیگه ساختم.

پریشب خواب دیدم با استاد رفتیم کوه، به گروهای مختلف که میرسیدیم استاد شروع میکرد خواندن.

یه دختر گریان دیدیم، گلچهره رو خواند، یه گروه پدر سیبیلو دیدیم، سرای امید را خواند، فرداش، یکی از بهترین روز های زندگیم بود، لذت همراهی حتی در رویا...