شما هم حتماً شنیدین که تو بهشت، آدم فقط کافیه آرزو کنه تا همون موقع آرزوش براورده بشه.
با این فرض که این قضیه جدی هست و حتما این اتفاق می افتد، خیلی وقت ها به این موضوع فکر میکنم که اولین آرزوی من چیه؟
مادی، معنوی، جنسی!
شایدم به جرات بتونم بگم که آرزوی زیر یکی از حسرت های بزرگ زندگیم است:
یک قهوه خانه با آب و هوای شمال ایران در زمستان و استاد بنان که کاروان را به صورت زنده توی همان قهوه خانه میخواند...
این آهنگ و این صدا بالاترین لذت در زندگی را به من میدهند.
زنده ی استاد رو اگه بیخیال بشی و به ضبط رضایت بدی باقیش همینجا توی ایران هست خرجیم نداره. جاده اسالم به خلخال رو الان بری ازون چیزی که توی ذهنته بهترم میشه.
ولی اون زنده ی استاد مهم هستا...