سالگرد...

یازده سال پیش، دانشجوی سال اول لیسانس تو یه شهرستان بودم که تو یه زیزمین نشستم و شروع کردم به نوشتن در این وبلاگ، یادمه اون زمان حسم این بود که چرا زندگی باید من رو از خانواده و شهرم جدا کند، اون موقع فکرش رو هم نمیکردم که یازده سال بعد نشستم توی خانه ی خودم ولی با دو قاره فاصله و همون حس و به این فکر میکنم یعنی واقعا 11 سال خاطره توی اینجا انباشته شده؟

هیچ وقت ننوشتم که خوانده شم، توی دوران اوج وبلاگ نویسی همیشه یه سری خواننده ثابت داشتم که تعدادشون اندازه ی انگشتان یک دست بود، نویسنده ی خوبی نیستم، نه ذوقی دارم، نه قواعد فارسی رو خوب بلدم، اینجا مینویسم چون برام مثل قدح اندیشه ی هری پاتره، برای اینکه ذهنم آروم بشه و کمتر فکر و خیال بکنم.

توی این 11 سال اتفاقات زیادی افتاده، خیلی ها آمدند، خیلی ها رفتند، خیلی ها محو شدند، خیلی مرگ ها اتفاق افتاد، خیلی تولد ها، خیلی اشک ها و خیلی خنده ها.

یازده سال پیش به گواهی عکس ها، مو داشتم، ولی خوب الان یه چندتا شوید بالای سرم هست به نام مو.

اخلاقم خوب مطمئناً عوض شده، پخته تر شدم و شاید بیشعور تر!

هرچی که بوده و هرچی که هست، این وبلاگ برام یه دوستِ خوبه، یه دوستی که همیشه بوده، خیلی وقت ها به یادش توی ذهنم نوشتم و آروم شدم، یه چیزی که آرومم میکنه...