یک روزمره...

توی اتاقم نشستم و دارم تایپ میکنم، ذهنم آشفته است، نمیتونم حواسم رو به چیزی جمع بکنم.

۳ ساعت دیگه با منیجر الاغم یک جلسه ی نیم ساعته دارم، جلسه های بی هدف و بی نتیجه. دلم میخواد یه دفعه تو یه جلسه که هم مدیر بالایی ها هستند و هم تیم های دیگر این الاغ رو سکه ی یک پولش کنم و بهش بگم بزبز قندی هم از تو بیشتر میفهمه، اما خودمم میدونم که نمیشه چون به کار و پول احتیاج دارم.

از اول هفته منتظر آخر هفته هستم و آخر هفته هم هیچ غلطی نمیکنم، فقط عمرم و هدر میدم و میگذرونم.

جمعه گذشته مادرم تو اسکایپ گفت نه مشکلات خانه رو ببر اداره و نه مشکلات اداره رو ببر خانه، حرف درستیه اما من میخوام سر به تن این الاغ نباشه.

دو سال پیش که تو یه شرکت دیگه کار میکردم، یه دفعه منیجرم (که اونم یه گاوی بدتر از این بود) به من تیکه انداخت و رد شد، موقع برگشتن جلوی همه بهش گفتم تو با من مشکل داری؟  گفت نه!

گفتم پس دفعه ی بعد مثل یک انسان هرحرفی میخوای بزنی وایستا و حرفت رو بزن، اینطوری مثل مرغ سرت رو  پایین ننداز و برو...

مشخصه الانه بشتر محافظه کارشدم و نمیرم به مدیرم بگم تو یک الاغی، بلکه میام به شما میگم او یک الاغ است و من هم چنان هرروز باهاش جنگ و جدل دارم.

دلم سفر میخواد، شاید یک هفته آمدم ایران واسه خودم رفتم گشتم، کلا یک هفته این مسافت دهنم مورد عنایت قرار میگیره ولی خوب مرخصی ندارم، شایدم نیومدم، فعلا نمیدونم...