تصمیم سخت...

حقیقتا نمیدانم حرف های زیر از روی احساس است و بعد از مدتی از بین میرود و یا از روی عقل است و بالاخره باید اجرا بشه.

چند وقت پیش، یکی از نزدیکان و بزرگتر های فامیل که اینجا پیش بچه هایش زندگی میکنه، دچار بیماری شد و رفته رفته تحلیل رفت، خب دلیل اصلی کهولت سن بود و بیماری هایی که توی این سن کم کم خودشان رو نشان میدهند.

سه تا بچه ها تمام تلاش خودشان رو کردند که مادر تمامی امکانات رفاهی و درمانی رو دریافت کند.

از اون موقع دارم فکر میکنم که جریان ما چی میشه، خانواده ی من اینجا بیا نیستند، دلایلشان هم منطقی است، تمام برادر ها و خواهر ها در ایران هستند، تمام هم صحبت ها و زندگی...

بزنم به تخته پدر و مادرم صحیح و سالم هستند و خودشان تمام کار های خودشان رو میکنند، ولی این وضعیت تا همیشه نمیمونه، سن ها میره بالا...

دارم هی فکر میکنم راه چاره چیه، از طرفی خودم رو چشم بزنم من اینجا راحت دارم زندگی میکنم، خدا را شکر همه چیز خوب است، از طرفی میبینم پدر و مادرم با دنیا قابل تعویض نیستند چه برسه مادیات، از طرفی هم میدونم اوضاع کار در ایران خراب است و زندگی راحتی نخواهم داشت.

برادر من ازدواج کرده و نمیتونه خودش به تنهایی تصمیم بگیره، ولی من راحت میتونم خودم تصمیم بگیرم، به خودم یکسال و نیم وقت دادم تا ببینم راه چاره چیه، ولی فکر نکنم غیر از یک راه، راه دیگری باشه...