دیروز گزارشی خواندم از چند آواره ی سوری که زیر پل حافظ تهران مشغول گدایی هستند، پسرک میگفت اهل حلب است و جنگ همه چیز رو ازشون گرفته.
فکر کن خود ما، منی که نشستم دارم وبلاگ مینویسم و تویی که داری میخوانی، از فردا تمام زندگیمون دود شه بره هوا... بعدش بریم یه کشور دیگه که زبونش هم نمیدونیم شروع کنیم گدایی کردن تا فقط زنده بمونیم...
حتی فکرش هم درد داره.
چیکار میشه کرد؟ واقعتش هیچی، من بیام دو خط بنویسم و تو هم دو دقیقه ناراحت شی و بعد بریم سراغ زندگی خودمان، ما آدم های معمولی مثل یه گله گوسفندیم که هیچ وقت نمیتونیم اوضاع رو تغییر بدیم، بستگی به صاحبانمان یا توی مزرعه خوش آب و هوا میچریم، یا تو فاضلاب دنبال یه لقمه کثافت برای سیر کردن شیکممان، فوق فوقش بشیم گوسفند سر دسته گله، همین...
اگه منظورت اینه که ساختار وسیستم های سیاسی-اجتماعی بشر ناسالم و غلطه.. بله غلطه...دیکتاتوری و ظلم و سودپرستی ، پدر اکثریت رو درآورده...
اگه میگی من و شما و دیگران میتونیم براحتی یه ساختاری رو که قرنها نه تنها در بیرون که در افکار و درون آدمهاش هم رسوب کرده رو تغییر بدیم ،طبیعیه که نه نمیشه.....تا میوه ای کاملا نرسه..از درخت نمی افته...
سالیان سال پیشروهایی بودن که خواستن خیلی جلوتر بدون...اما مردم دنبال اونا نرفتن چون هنوز رسیده نشده بودن...آگاهی ..آگاهی جمعی..پله پله..تغییر بهمراه داره...اینا دیگه قوانین تاریخ و جامع شناسی ست...
ضمن اینکه هرکدام از ما داریم کمک میکنیم به رسیدن...با همین نوشتنها..گفتگوها...مطالعه کردن ها....طبیعیه که باید کار و زندگی هم کرد تا بشه رشد هم کرد...تغییر هم داد...
من فکر نمیکنم هیچ وقت این میوه رسیده بشه، طبع و خوی انسان از قدرت و دیکتاتور بودن لذت میبره، برای همین همیشه هر کسی (حتی من و شما) به قدرت میرسه، بعد از یه مدتی دوباره میشه همون آش و همون کاسه...
بنظرمن هم تا انسان به اون رشد درونی نرسه که قدرت طلبی های خودش رو مهارکنه..و سیستمهایی برقرار نشه که مانع رشد دیکتاتوری و منفعت طلبی باشن...همین بساط هست...فقط ظاهرش تغییر میکنه...
اما با مطلق کردن شما هم موافق نیستم...چون مورد نقض داریم...کسانی که در مقام و قدرت از عقاید و آرمانهای خودشون دست نکشیدن..
چیزهای بدتری هم هست رفیق