اول: بیست سال از ساخته شدن اولین قسمت ماتریکس میگذره، یادمه فیلم رو توی کامپیوتر پسرعموها، توی هال خانه شان نشستیم دیدم و کلی کف و خون بالا آوردیم از این همه خفنی، همون زمانی که هنوز پنتیوم هم نبود و کامپیوترها رو لحاف تشک میکردند.
به همین دلیل، نشستم این فیلم رو دوباره دیدم و باز کف و خون بالا آوردم به خاطر مطالبی که توش راجب ماتریکس و دنیای هوش مجازی گفته میشه، ایده ای که روز به روز داریم بیشتر بهش نزدیک میشیم.
دوم: یه حس متناقضی پیدا کردم نسبت به فصل های سال، بچه که بودم عاشق تابستون بودم، به خاطر تعطیلی مدارس و ملق خوردن کل سه ماه تابستان، بزرگتر که شدم متنفر از تابستان و عاشق پاییز و زمستان، چون گرما خیلی اذیتم میکرد، از سال گذشته زمستان هم سرمایش اذیتم میکنه، چیزی که ثابت برام مونده بی تفاوتی نسبت به بهار است.
سوم: فکر کنم دیگه تحمل جاهای شلوغ رو ندارم، ترافیک و اینها اذیتم میکنه، البته شاید به خاطر خستگی هم باشه...
ماتریکس از اون دسته فیلم هاست که هیچ وقت دیدنش قدیمی نمیشه. مخصوصا بازی کیانو ریوز که به حق هر نقشی بازی کرده خوب درش آورده
فکر کنم تنها فیلمی هست که توش خوب بازی میکنه...
واقعا نظرتون اینه؟
البته خب فیلم یه چیز کاملا سلیقه ای هست ، من ولی هم از نظر بازیگری هم از نظر شخصیتی به نظرم بازیگر خوبیه