من تکمله رو نوشتم که این بحث تموم بشه و یه دعوای حسابی تو وبلاگ مرد شاپرکی راه نندازم ولی اون خودش ادامه داد. به هر حال اگه کسی خیر کرد و نظر داد لطفا بگه که موافقه ما بازم تو سر و کله ی هم بزنیم یا بسه، حال ملت از این دعوای دو نفره مجازی به هم خورده!( ببخشید)
بخش اعظم حرفهات رو قبول دارم ولی در کل یه ایرادی داشت. هیچ کدوم از مثال هات وارد نیست. چون من مننظورم از این جور مسائل چیزایی مثل ایمان و عشق و زندگی و ... بود. مفاهیم اساسی که هر کسی حتما نظری نسبت به اونها داره ولی خیلی کم پیش میاد که راحت راجع بهشون صحبت کنه( منهای فیلسوفا که من جزوشون نیستم) من همیشه فکر می کردم که چرا نباید راجع به دوستی، مفهوم دوستی نه این که کسی رو دوست داریم یا نه حرف بزنیم؟ چرا تا یکی دهنش رو باز می کنه که حرف بزنه همه یا در می رن یا یه جوری با جمله ی دوم یا نهایتا دهم از زیر حرف زدن شونه خالی می کنن؟
با این وجود تو راست می گی. وقتی ما اطلاع کافی از شرایط بقیه نداریم حرف هایی می زنیم که احتمالا چرند از آب در میاد. حرفایی که خیلی وقتا فقط تابع کلیشه ی معمول حرف زدنه بدون هیچ منطقی!( عین همه ی چیزایی که من دائم می گم!) ملقب به عسل و ninkapoop حق دارن. اونا اون چیزی رو نوشتن که واقعا نظرشون بوده. ایرادی بهشون وارد نیست. من از نظر دادن اونا ناراحت نمی شم چون نه من می شناسمشون و نه اونا من رو. سه تا هویت مجازی که راجع به عقاید هم نظر می دن. همین.
مشکل من اینه که دلم نمی خواد اشتباه فهمیده بشم و نمی تونم بیشتر از این توضیح بدم. نه این که
چیزی مانع من بشه. فقط نمی تونم بنویسم. این فقط یه احساسه که بیانش برام سخته. وگرنه در سایر موارد تو یکی می دونی که من به اندازه ی کافی و حتی خیلی وقتا بیشتر از حد نیاز توضیح میدم.
علاوه بر این اجازه ی نظرخواهی ندادن فقط یه درجه از حذف نظر بهتره. من معتقدم که اگه چیزی رو در یه مکان عمومی می نویسم بهتره کسی که می خونه نظر بده حتی اگه مخالف نظرش باشم تا اینکه من هرگز نفهمم چه عقیده ای نسبت به نوشته ام داشته.
دفه ی بعد هم خواستی منو بکشی همون جا این کار رو بکن نه این که یه ماه بعد بگی "باید می کشتمت!" مطمئنا خیلی ها از این کارت خوشحال می شن!
موضوعاتی هستن که کسی زیاد در جمع راجع بهشون حرف نمی زنه. من همیشه فکر می کردم باید این تابوهای حرف نزدن رو شکست ولی الان می بینم نه. اینا تابو نیستن خیلی وقتها زبان از رساندن آن چه که در دل ماست قاصره و برای اینه که حرف نمی زنیم.
پست قبلی رو گذاشتم چون فکر کردم باید آپدیت کنم .این تنها متنی بین نوشته هام بود که با اینجا گذاشتنش راحت بودم. ولی الان می بینم نباید این کار رو می کردم. چون منظورم برای خودم واضحه ولی وقتی از بیرون بهش نگاه می کنم حق رو به دوستایی می دم که نظر داده بودن. چیزی که نوشتم همه ی احساس من نبود و بقیه اش رو هم نمی تونم با کلمه بیان کنم.
از این که این کار رو کردم خوشحال نیستم ولی برای احترام به نظرات، حذفش نمی کنم.
همین!
هرچی خواستم جواب باران رو ندهم دیدم نمیشه، طبق معمول نوشته های من طولانیه وقت نداشتید بی خیالش شید.
آره، باهات موافقم، خیلی از موضوعات تو جمع مطرح نمیشه، ولی این تابویی نیست که شکسته بشه، بلکه این موضوعات اصلا و ابدا مناسب چنین مجالسی نیست، فرض کن تو یه معلم خیلی احمقی داری، وقتی من رو میبینی میگی آره فلانی چنان کار رو کرد و چنین کرد، فکر نکنم انتظار داشته باشی من بزنم زیر خنده چون من اصلا معلم تو رو نمیشناسم، این بحث ها برای یه جمعی هست که از جیک و پوک هم خبر دارند مثل یه دوست خیلی صمیمی، پس اشتباه نکن، تابویی در کار نیست.
در مورد اینکه با اینجا گذاشتنش راحت نبودی، ببین ملقب به عسل وقتی وارد وبلاگش میشی یه متن خیلی جالب بالای وبلاگش گذاشته" وبلاگ محیطی کاملا مجازی و خصوصی است " خوب اینجا هم همینطوره، خودت هم میدانی من غیر از این وبلاگ جایی دیگه ای نمینویسم، بازم خوب می دانی من دوست آنچنان صمیعیی ندارم که باهاش بشینم دردودل کنم بنابراین میام اینجا می نویسم، فحش میدهم، داد میزنم، انصراف میدهم و 1000 تا کار دیگه، غیر از تو و ninkapoop کسی دیگه ای من رو نمیشناسه، تو که خیلی کم من رو میشناسی، خیلی کم ولی خوب ninkapoop خیلی بیشتر، میام اینجا می نویسم چون میدانم تا 4 سال دیگه احتمال اینکه من و تو همدیگر رو ببینیم خیلی کمه و تا 10 سال دیگه شایدم تو خیابان هم همدیگر رو نشناسیم، زندگی معلوم نیست که سرنوشت هر کس رو به کجا میکشونه، شاید فردا به امید خدا افتادم مردم! بنابراین ناراحت نباش که میای اینجا چیزی مینویسی و ninkapoop و ملقب به عسل نظر میدهند، این 2 تا نظرات خودشان رو گفتن ولی چیزی که میمونه اینه که تو آمدی اینجا حرفت رو زدی، خودت میدانی که حالت چه طوری بوده و فقط نظر دیگران رو می خوانی،نه ملقب به عسل و نه ninkapoop تورو نمیشناسن، منم که در حد خیلی خیلی کم میشناسمت، پس فکر این رو نکن که ای خدا اینها در مورد این دختره چه فکری میکنند، همینطور که برای من هم اصلا مهم نیست.
بگذار یه مثال بزنم، فکر کنم که هنوز اون پستی رو که در مورد دوستم و انصراف نوشته بودم یادت باشه، میدانی نظر تو رو که خواندم چه حالی بهم دست داد، نوشته بودی ننر بازی در نیاری بری انصراف بدی، خوب اولش خیلی بهم بر خورد و کلی ناراحت شدم، حتی تو جوابت نوشتم که فقط می خواستی یه چیزی بنویسی، بعدش که با خودم فکر کردم دیدم تو فقط نظر خودت رو دادی همین! مسلما تو جای من نبودی که حال من رو درک کنی بنابراین نباید ازت ایراد گرفت.
به نظر من اینکه گفتی به دوستان حق میدهی کاملا درسته، چون هیچ کدام از ما جای همدیگر نیستیم که حال طرف رو بفهمیم، بنابراین از چی ناراحتی؟ از اینکه بهت گفتن با یه تصادف ایمانت زیاد شد و با یه باد ایمانت میره، نه! خوبیه وبلاگ اینکه تو نظره خودت رو میگی و بقیه هم نظر خودشان را، ناراحتی از چی؟ از اینکه فردا یکی تو خیابان ببینتت و بگه این همین دخترست که ایمانش باد هواست؟
یا یه مثال دیگه: وقتی داشتم جریان تصادفم رو برات تعریف میکردم خیلی راحت برگشتی گفتی: خوبه، این جور ماجراها باعث میشه آدم قدر سلامتیش رو بدانه. مسلما باید میکشتمت چون یه چیزی پراندی! ولی حق رو به تو میدهم چون تو جای من نبودی که ببینی چی کشیدم. یه چیزی رو که تو روال هست همین طوری گفتی، منم سعی کردم بهت بفهمانم که چه شرایط بدی بوده، حالا قبول کردی یا نه با خداست ولی باز مسلما تجربه نکنی نمی توانی حس من رو داشته باشی( انشالله هیچ وقت تجربه نکنی )
این رو نوشتی که " منظورم برای خودم واضحه " خوب بایدم اینطور باشه، ولی جا نزن، مثل من باش برو پاسخ بده، کل کل کن، کم نیار، همینطوری که من با شما دوتا همین کار رو کردم، فحشتان دادم، داد زدم چون تو شرایط من نبودید.
در هر صورت مجبور نیستی که چیزهایی رو که دوست نداری اینجا بنویسی، ولی اگه نوشتی ناراحت نباش، چون وبلاگ یه محیط کاملا شخصی و خصوصی است، می توانیم حرف هایی که نمی توانیم به کسی بزنیم بیایم اینجا بنویسیم.
اگه هم واقعا خیلی ناراحت میشی وقتی یه پست میگذاری اجازه نظر دهی رو بر دار، به همین سادگی!
نوشته ات رو به احترام خودت حذف نکن!
مهم این نیست که نظر دیگران چیه، مهم اینکه نظر و عقیده من برای خودم مهمه.
نمی دانم توانستم خوب توضیح بدهم یا نه، فکر کنم با یک کمی دخل و تصرف بتوانی منظور اصلی من رو درک کنی.
در ضمن میگن زندگی 100 سال اولش سخته، اینقدر سخت نگیر میگذره.
مرد شاپرکی...
(مال چند روز پیشه:)
از یه جهاتی احساس بدی دارم. من خیلی آدم مذهبی ای نیستم. به خدا اعتقاد دارم ولی فقط همین. وقتی اولین بار اینجا اون دعا ها رو نوشتم یه جوری شدم. دیروز داشتم فکر می کردم خدا کنه من به موقع برسم به مقصدم و خیابون هم شلوغ نباشه کارم هم زود انجام بشه و سر وقت خونه باشم. بعد یه لحظه فکر کردم " هی بچه، خدا بیکار نشسته راه رو برای تو باز کنه. خجالت نمی کشی که تنبلیت رو می کنی و بعد برای اینکه کار خراب نشه دست به دامن خدا می شی؟" آقا جمله تموم نشده مینی بوسه محکم کوبید به یه ماشین که پارک شده بود! احساس کردم مغزم تکون خورد و اولین عکس العملم این بود:"خدایا غلط کردم! دیگه به این نیم بند اعتقادی که بهت دارم شک نمی کنم!"
خیلی سطحی فکر می کنم نه؟
خوب یکی پرسیده بود چند نفر اینجا می نویسن؟
والا ظاهرا دو نفر! در واقع اینجا وبلاگ مرد شاپرکی بود! من که باران باشم خودم رو پرت کردم وسط نوشته های این بیچاره (البته از حق نگذریم که اونم در کمال سوء استفاده وبلاگش رو سپرده دست من و در رفته!) اگه به نویسنده که پایین پست ها نوشته می شه نگاه کنید می فهمین که کدوم رو کی نوشته!
همین، به همین سادگی!