دقیقا اینه کتاب:
می ترسم که غیبت مرا عفو نکرده باشی. با سکوتی بدون ارائه عذری موجه، از تو دور شده بودم. به نامه هایت جوابی نمی دادم. نامه هایی که رفته رفته کم می شدند. و بعد، به چند سطری برای تبریک عید و از این قبیل قید و بندهای رسمی، محدود شدند و عاقبت با
یکدندگی و لجبازی من، خاتمه یافتند.
باید اقرار کنم که با خاتمه یافتن دریافت نامه های تو، خیالم آسوده شده بود. و امروز با خواندن نامه جدیدت بار دیگر همان طوری معذب شدم که آن زمان که برایم نامه می نوشتی از خواندن آن ها معذب می شدم.
آن سبک، بدون احساسات، خشک و در عین حال
شتاب زده برای این فورا اگر کاری از دستت بر می آید انجام دهی.
آن سبک ماهرانه ات که ابتدا به نظر خشک می رسد و بعد با نوعی شور و شعف معنی واقعی کلمات را بیان می کند، مملو از وعده های نیک که هیچ کدام معنی واقعی خود را نمی رسانند.
تو، در واقع، نه به من اطمینان می بخشی که آنچه را خیال دارم از تو طلب کنم انجام خواهی داد و نه، آنرا رد میکنی. مطابق معمول، خودم مجبور شدم در آن شوق و ذوق تو، علامت رضایت را کشف کنم.
من، یا از روی تنبلی یا نامردی و یا دلیل دیگری که سعی دارم برای خودم هم مشخص کنم، سکوت اختیار کردم. ولی مایل نیستم سکوتم تقصیر را از روی گردن من بردارد و همانند سپری از من محافظت کند و باعث تبرئه ام بشود. به هیچ وجه مایل نیستم که در درون تظاهر و دروغ خود، فسیل بشوم. درست مثل آن پشیمانی ظاهری که هر کس در لحظه مرگ از ترس بر زبان می آورد.
پ ن: برای من که فوق العاده بود، یعنی خیلی جالب بود، حالا برای تو چی نمیدانم؟
خارج گود: حالا می تونم کتاب را ادامه بدم...